Nieuw land, Nieuwe wereld: Indonesie

Indonesie, Bali

Na meer dan anderhalve week dan het eerste verslag vanuit een nieuw land, Indonesie. Naast het feit dat ik eerder nog niet echt met het schrijven van een verslag bezig ben geweest, waren de mogelijkheden hiertoe erg schaars. Ik moet op voorhand al wel zeggen dat dit een flinke kluif is om door te lezen. Desondanks toch veel pleier ermee!

De eerste dagen op het eiland Bali waren al een enorme cultuurschok vergeleken met de Westerse cultuur zoals wij die kennen en zoals ze die ook in Australie kennen. Om vervolgens na ruim een week opnieuw versteld te staan van het leven op het eiland Java, waar ik inmiddels een dag of 4 ben.

Het is haast onmogelijk om alle indrukken die mij hier tot zover versteld hebben doen staan te benoemen en daar ga ik jullie dan ook niet te veel mee proberen te vermoeien.

20 September ben ik vanuit Sydney met het vliegtuig via Perth naar Den Pasar in Bali gevlogen. De reis opzich was al een heel gedoe, want in Sydney was ik in plaats van naar het Domestic airport, naar het International Airport gegaan wat 20 minuten verderop ligt. Gezien het feit dat ik mijn transfer ook vrij scherp geboekt had heeft me dat de nodige stress op het airport bezorgd. De maatschappij waar ik mee vloog kon mijn vlucht namelijk niet traceren omdat ik simpelweg naar het verkeerde vliegveld was gegaan. Na een tijdje kwamen we er dan toch achter dat ik verkeerd was en dat ik snel naar het andere vliegveld moest zien te komen.
Eenmaal op het andere vliegveld verliep alles vrij soepel tot aan de douane, waar bleek dat ik nog een mes in mijn tas had. Het was een gewoon broodmes, niets bijzonders dus, maar de douane is erg streng en ik kon weer terug om de procedure opnieuw te doorlopen, zonder broodmes dan.
Toch nog op tijd in vliegtuig, waar ik naast een Zuid-Afrikaan ben beland. Was een erg gezellige trip en hij bleek een passie voor fotografie te hebben, waardoor hij me ook nog heeft geholpen met het een en ander uit te leggen over mijn nieuwe camera.

De tweede vlucht, van Perth naar Bali kon ook niet plaatsvinden zonder van airport te moeten wisselen en dus weer veel tijd verloren met een transfer, terwijl ik maar 2 uur de tijd had om de vlucht pakken. Gelukkig ging hier niets mis en kon ik nog precies voor het boarden de gate bereiken. Ik heb geprobeerd wat te slapen in het vliegtuig, aangezien ik midden in de nacht in Bali aan zou komen en ik het niet meer zag zitten om voor een paar uurtjes een hotel te zoeken.

In Bali, waar hat midden in de nacht zeker niet kouder dan 22 graden was, begon het met de grote cultuurverschillen en de verschillen in handelen van de mensen. Aangezien ik er al vanuit ging een paar uur te wachten op het vliegveld tot het licht zou worden en ik een fatsoenlijke taxi kon nehmen heb ik een stapel folders gepakt die overal in de aaankomsthallen te vinden waren en ben ik door de douane gegaan. Daar mijn overschot aan Australische dollars gewisseld en ik was in een klap miljonair.

Alsof de taxichauffeurs wisten dat ik miljonair was, vielen ze bijna over elkaar bij de uitgang om een taxirit aan te bieden en ze zijn vrij hardnekkig om van je af te schudden. Ik heb wel tien keer met handen en voeten uitgelegd dat ik geen taxi wilde, maar toch kreeg ik nog minimaal een half uur lang gezelschap op een bankje van een taxichauffeur, erg aardig natuurlijk.

In de morgen toen de zon opgekomen was en ik alle folders eens rustig doorgenomen heb, ben ik op zoek gegaan naar een taxi en heb ik me voor het eerst op laten lichten. De taxi was heel erg goedkoop naar Nederlandse maatstaven, maar we waren op Bali, dus omgerekend €9,- voor een taxi van 20 minuten is niet echt sterk gehandeld van mezelf.
Het maakt achteraf niet veel uit, want ik was blij van het vliegveld weg te zijn en heb mezlf naar Sanur laten brengen, een plaats aan de zuidoost-kust van het eiland.
Hier had ik het echter gauw gezien in de vroege morgen en ik heb toen een bemo (lokale taxi) genomen naar Ubud.
Na een uur in de niet al te comfortabele bemo ben ik keurig in Ubud afgezet. Gelukkig heb ik me deze keer niet af laten zetten in verband met de prijs. Ubud is zoals men in Bali zegt et cultureel middelpunt van hat eiland. De plaats ligt tevens ook in hat midden van het eiland en ik ben hier direct twee andere nederlanders tegen het lijf gelopen. Zij hebben me hun hotel laten zien en ik heb besloten niet verder te kijken en er een kamer te nehmen. Einige verschil was, dat mijn kamer me niet zo veel gekost heeft als die van hen, want ik had mezelf voorgenomen nog steeds als backpaker te gaan leven en mezelf niet van alle mogelijke luxe (lees warme douche) te voorzien. Mijn kamer bleek na onderhandelen bijna niet te verschillen van die van de andere Nederlanders, maar wel meer dan twee keer zo goedkoop, dus hier was ik wel blij mee.

Ondanks alle dingen die ik al gedaan had gedurende de nacht en de vroege morgen, was het nog steeds maar 10:00. Ik heb besloten om mezelf direct te mengen in het chaotische verkeer dat men kent in Ubud en ben een scooter gaan huren. Met de scooter was ik staat om alle highlights van Ubud in een dag te kunnen zien en zo ben ik begonnen met het bezoeken van het monkey forest .

In het monkey forest leven dus apen, hee veel apen en ze zijn gewend aan de aanwezigheid van toeristen, heel veel toeristen. Het bos en de tempel die er was stelde niet veel voor, maar het was wel leuk om te zien hoe de apen en de andere toeristen met elkaar omgingen. Het gegil van vrouwen die ´lastig gevallen´ werden door de apen was geen vreemd geluid in het bos.

Vervolgens wilde ik verder naar twee tempels in Ubud, maar hier ben ik uiteindelijk alleen maar voorbij gereden. Op het moment dat ik stopte om te parkeren, kwam er namelijk een klein leger Bainese zelfbenoemde parkeerwachters op me af om parkeergeld te innen en aangezien het pas de eerste uren op Bali waren, was ik hier nog niet aan toe. Ik houd er nog steeds niet van als mensen net wat te opdringerig iets aan je willen verkopen, maar na een nachter overgeslagen te hebben en nog niet gewend te zijn aan de manier van handelen hier zag ik dat helemaal niet zitten.
Daarnaast wilde ik nog drie andere, bekendere tempels gaan bezoeken en zo ben ik op weg gegaan naar de eerste, de ondergrondse tempel (gewoon buiten, met een kleine grot) van Goa Lawah. Op de weg ernaartoe al bijna de eerste bekeuring en eventuele rit naar het politiebureau in mijn zak, want ik had een paar verkeersborden over het hoofd gezien en daar was de Polisi niet over te spreken. Gelukkig kon ik mijn Internationale rijbewijs tonen, had een van de agenten vrienden in Nederland en kon ik me er met wat grapjes over Nederland en Bali mooi onderuit praten, zodat me een pijnlijke eerste dag bespaard is gebleven.
De tempel van Goa Lawang was erg mooi, maar zoals gezegd niet echt ondergronds. De natuur eromheen was ook prachtig, zoals me dat al tijdens de taxiritten op was gevallen. Vervolgens op de scooter gestapt voor een bezoek aan de Gunung Kawi tempel. Hier heb ik een Sarong aangeschaft, een soort schort die je verplicht ben te dragen wanneer je een tempel wilt bezoeken. Na flink overhandelen heb ik een mooie weten te bemachtigen en ben ik de nog mooiere tempel gaan bezoeken.
Helemaal omringd door rijstterrassen en aan de achterzijde afgelsoten door een steile rotswand was dit een heel mooi aangezicht! Ik heb mezelf op aanraden van twee andere toeristen door een van de ´gidsen´ rond laten leiden en dit was zeker de moeite waard! Ik had al aangegeven een arme student te zijn uit Nederland, wat hij geen probleem vond op het moment van de rondleiding, maar daar dacht hij naderhand wel anders over. Omdat ik niet van plan was toe te geven, heb ik uiteindelijk een van zijn kokosnoten gekocht en zo had hij toch nog wat aan me verdiend.
Aan het einde van de ronde in de tempel kwam ik een andere reiziger tegen, een Engelse die ook alleen aan het reizen is en we hebben besloten de laatste tempel die zij ook nog aan wilde doen samen te bezoeken. Deze tempel, welke erg mooi zou moeten zijn, viel echter tegen na de vorige en hier waren we dan ook weer snel weg.
Terug in Ubud hebben we besloten samen een restaurant te zoeken en wat te eten. De volgende dag zouden we wanneer ik geen vervoer naar een verder gelegen dorp zou weten te regelen eventueel wat anders gaan doen, want ze had verder nog geen plannen.

De volgende dag ben ik echter al op tijd op zoek gegaan naar vervoer. Het viel niet mee, aangezien de plaats waar ik naartoe wilde meer dan 40 kilometer verder lag en midden in een dal dat niet makkelijk te bereiken was. Uiteindelijk heb ik besloten om niet naar taxi´s op zoek te gaan, maar naar scooters want die rijden er in overvloed en de meeste gasten op een scooter rijden zo maar rondjes volgens mij. Voor hen een mooie gelegenheid dus om wat extra´s te verdienen en voor mij goedkoop transport. Uiteindelijk een jonge gast gevonden die mij wel wilde brengen en zo zijn we vertrokken naar Boya Tungkah, een plaatsje aan de voet van de Gunung Batur, een vulkaan op het eiland Bali. Onderweg twee keer aangehouden door zwaar bewapende politieagenten, wat volgens de jongen erg normaal was en uiteindelijk wederom een goedkope kamer voor mezelf weten te bemachtigen na wat afpingelen.
Het dorp was de vertrekplaats voor een tocht naar de top van Batur en ik was van plan om deze klim, die geweldig zou zijn met zonsopkomst, alleen of samen met een paar andere toeristen te maken. Het zou namelijk de kosten voor een gids besparen. Ik besloot dan ook om eens rustig door het dorpje te wandelen en te genieten van de mooie uitzichten die het dorp heeft aan de andere zijde van het dorp over een mooi meer dat op zijn beurt weer geflankeerd wordt door een andere hoge vulkaan.
Bijna direct werd ik al lastig gevallen door iemand die me een van zijn toers naar de top wilde verkopen, maar dit heb ik meerdere malen afgeslagen. Op een zeker moment zag ik een taxi met twee toeristen en ik besloot aan de toeristen te vragen wat ze van plan waren met betrekking tot de tocht naar de top. Het bleek dat ze hem ook wilde lopen, maar niet zonder begeleiding want ze hadden vele verhalen gehoord over lokale bewoners die mensen die alleen naar de top gingen achtervolgden, schopten en met stokken zouden slaan. Aangezien het al later werd en ik nu ook niet meer alleen naar de top wilde gaan, leek het me beter en ook leuker om samen met de Fransen de bergt te beklimmen in het bijzijn van een gids.
Ondertussen waren er nog twee toeristen aangekomen in hetzelfde hotel en we zijn uiteindelijk met zijn 5en gaan eten in een restaurantje in het dorp. Hat bleek dat zij de volgende dag dezelfde kant op gingen als ik van plan was en ik mocht als daar nog plek voor was in hun gehuurde auto meerijden.

De volgende morgen ging de wekker om 03:00 om vervolgens met de gids naar boven te lopen. Het was een flinke klim die bijna 2 uur duurde tot we de top bereikten. Het uitzicht en de zonsopgang waar we op gehoopt hadden hebben we helaas echter niet te zien gekregen. Op de top van de berg was het namelijk erg bewolkt. Wel hebben we de gehele krater rondgelopen en dit heeft zeker tot mooie uitzichten geleid en de krater zelf was ook erg mooi om te zien.

Eenmaal terug beneden ben ik me snel klaar gaan maken om vervolgens met de Duitse en de Canadees mee te gaan naar Tulamben, een dorpje helemaal in het oosten van Bali.
Toen ik de auto zag die ze gehuurd hadden ging ik direct op zoek naar de sticker met het 45 km, maar het bleek toch echt een ´normale´personenauto te zijn.
Met enige moeite hebben we alles erin gekregen en zijn we vertrokken. Allereers nog een tempel in het dal bezocht en vervolgens een lange reis naar Tulamben, die ongeveer 4,5 uur zou duren. In totaal hebben we misschien maar 130 kilometer gereden in die tijd. Berg op was telkens een verrassing, zou de auto het halen of moesten we even stoppen om vervolgens weer verder te kunnen. Al met al een erg leuk ritje in ieder geval.

In Tulamben zijn we naar een hotel gegaan waar je ook kon duiken, aangezien ik mijn PADI (duiklicentie) wilde halen en de Canadees wilde ook graag duiken. In de avond hebben we bij een Warung gegeten en vervolgens op tijd naar bed na de lange dag.
De komende drie dagen heb ik mij dus bezig gehouden met duiken en het behalen van theorie en praktijk voor het duiken, wat in feite niet bijzonder is. De eerste dag was veel theorie, duik in de zee naar het koraal en tot slot een poolsessie met oefeningen. In de avond samen met twee andere Nederlanders die ook waren gaan duiken gegeten bij dezelfde warung en weer op tijd naar bed. De volgende dag had ik weer twee duiken op het koraal en in de avond heb ik weer bij dezelfde warung gegeten, maar ditmaal alleen. Ik vroeg daar om iets meer rijst dan normaal en dat kreeg ik ook, niet wetende dat ik uiteindelijk dubbel af moest rekenen!! Beetje jammer aangezien het al de derde dag was dat ik daar kwam eten. In de avond heb ik met twee Deense en een Fransman monopoly gedaan, helaas lag al het geld, inclusief de kaartjes al binnen 45 minuten aan mijn kant van de tafel. Vervolgens hebben we besloten om te gaan slapen en in de morgen heel vroeg eruit te komen om de zonsopkomst op het strand te gaan zien.
In de morgen dus vroeg eruit en naar het strand getogen. De nacht die ik had gehad was erg slecht en ik ben daarna dus nog even een uurtje terug gegaan voordat ik aan mijn laatste twee duiken moest beginnen.
Duik nummer vier van de cursus was op hat beroemde USAT Liberty wreck dat vlak voor de kust van Tulamben ligt. Het was erg mooi, maar gezien mijn normale PADI mocht ik er niet in en niet dieper dan 18 meter.
Voor mijn laatste duik heb ik dan ook samen met mijn instructeur besloten om een dieptebevoegdheid te doen zodat ik tot 30 meter mag duiken. De laatste duik was op een nieuw wrak, dat nog geen twee weken in het water lag. Erg leuk dus om daar als een van de eersten op te mogen duiken. Aangezien het ook voor mijn instructeur de eerste keer was wilde hij het goed verkennen en ik had het geluk dat hij het wel vertrouwde om dat met mij erbij te doen. Zo zijn we door het gehele wrak gegaan en hebben we allerlei dingen zoals een auto, een stuurwiel en de beog gebruikt om wat foto´s te maken. Normaal moet je die kopen, maar ik had een dealtje met de instructeur dat ik van hem wat foto´s zou maken en dat ik hem een magnum zou trakteren, maar die had hij zowieso al verdiend met de cursus.
Ik heb dus een hele goede en ontspannen tijd gehad in Tulamben en in de middag ben ik met de taxi op weg gegaan naar Pemuteran.

In Pemuteran had ik met de Engelse afgesproken die ik in Ubud tegen was gekomen. We zouden namelijk samen naar Java gaan om te bereizen en vervolgens misschien nog naar Sumatra.
In Pemuteran hebben we echter eerst nog een duiktrip naar het eiland Menjangan geboekt, dat bekend is om haar prachtige duikspots!
In de morgen zijn we vroeg vertrokken naar het eiland en daar hebben we een dagje op een boot doorgebracht en tussendoor twee keer gedoken en ik heb nog gesnorkeld. Het eiland komt maar net boven de zeespiegel uit en wordt gekenmerkt door de steile wanden die het heeft in de zee. Het koraal is dan ook als een muur van tientallen meters onder water te zien, wat heel erg mooi is!
Na beloten te hebben de volgende morgen te vertrekken naar Java zijn we niet veel meer gaan doen de rest van de dag.

De volgende morgen vroeg vertrokken naar de ferry die ons naar Java bracht. De overtocht duurde bij twee uur, wat voor een maximaal twee a drie kilometer varen toch wel erg lang is. Het gaf echter niets want onderweg ben ik begonnen in het boek van de hungergames.

Java

Aangekomen op Java tzijn we op zoek gegaan naar een bus naar Probollingo om vanuit daar naar Cemoro Lawang te gaan, een dorpje in de bergen aan de voet van de Gunung Bromo. Dit is een van de bekendste vulkanen van Indonesie.
De bustocht naar Probollingo duurde ongeveer 4 uur en de rit naar Cemoro Lawang nog eens twee. In de laatste bus, een busje voor normaliter maximaal 8 personen zaten we minimaal met zijn 15en, niet erg aangenaam dus. Wel leuk om eens te maken. In dat busje zijn we een Duitse en een Pool tegengekomen die hetzelfde idee hadden en weh ebben dan ook besloten om niet met een toer te gaan, maar om in de ochtend zelf de berg naar het uitzichtpunt te beklimmen en vervolgens de vulkaan Bromo zelf te beklimmen.

Na een nacht zonder slaap vanwege de kou, zijn we vertrokken voor de tocht die heen en terug ongeveer 12 kilometer zou moeten zijn richting het uitkijkpunt van de zonsopkomst. Aangezien de tempo´s nogal uiteen lagen en ik dacht dat de tijd begon te dringen ben ik de laatste kilometers zelf gaan klimmen en heb ik het laatste gerend. Het was echter nit nodig geweest, maar wel erg goed voor de conditie en de kuiten. Bovenop was het een grote mensenmassa die allemaal een plekje wilde om foto´s van de zon en de Bromo te kunnen maken.
Ik heb me er netjes tussengewrongen totdat ik met vlag en al op de foto kon en een goed uityicht had. Het uitzicht in combinatie met de opkomende zon was prachtig en zeker de moeite waard om er om 03:30 uit te komen en om eerst 6 kilometer te moeten lopen en klimmen.
Op de weg terug ging het een stuk sneller en na een uurtje rust zijn we naar de Bromo gelopen, wat opnieuw een toch van 8 kilometer in totaal was. De Pool en ik hebben het helemaal gelopen en voordat je bij de vulkaan uitkomt moet je eerst over een vlakte, die meer op een verlaten woestijn lijkt. De klim naar de Bromo was niet lang, maar zeker niet makkelijk in verband met het losse vulkaanzand dat overal ligt. De krater van de Bromo is nog altijd actief, gezien de rook die uit het middelpunt van de krater kwam. Het uitzicht was niet zo mooi als dat in de morgen, maar het was zeker een mooie ervaring om de krater van de Bromo gezien en beklommen te hebben.

Vervolgens hebben we de bus naar Probollingo genomen om van daar te vertrekken naar Malang. In Malang was niet echt iets bijzonders te zien, maar het lag op de route naar Yogyakarta. Hier hebben we een hotel gezocht en vervolgens nog de stad in gegaan om te eten en een markt te bezoeken. Ik heb heerlijk bij de Mac gegeten, waar ik toch wel aan toe was, zeker ook omdat ik al drie dagen last had van diarree. Waarschijnlijk komt dit door de malariapillen die ik sinds een aantal dagen slik. Een van de meest voorkomende bijwerkingen zijn namelijk diarree en buikkrampen. Gelukkig heb ik verder nergens last van, want de lijst met bijwerkingen is niet mis.
Vervolgens naar de markt gegaan en daar ben ik helaas met minder spullen van terug gekomen dan dat ik erheen was gegaan. Ik kwam er namelijk achter op de weg terug dat mijn (reserve-)bril uit mijn tas was gestolen. Een beetje jammer dus op de eerste echte dag in een stad op Java, maar het heeft de pret zeker niet mogen drukken en het is een goede waarschuwing.

De volgende dag zijn de Pool en de Duitse weggegaan zonder echt iets van de stad gezien te hebben. Wij waren echter nog gebleven en zijn naar een boulevard gegaan waar veel oude Nederlandse gebouwen vanuit de tijd van het kolonialisme zouden staan. Helaas leken gebouwen niet echt, maar gelukkig zat er wel een Holland Bakery, waar je saucijzenbrood en dergelijke kon eten. Dat hebben we dus gedaan en vervolgens naar het centrum gelopen, waar ik alleen naar een ondergrondse markt ben gegaan. Getuigen de blikken die ik van iedereen kreeg waren ze daar niet gewend en ook niet van gediend dat er een blanke op ´hun´markt liep. Op de markt kwam ik een vrouw tegen die veel Nederlanders kent en ze vond het zeer onverstandig dat ik daar was. We hebben een tijdje staan kletsen en het bleek ook dat het dodenherdenking was voor de slachoffers van de onafhankelijkheidsoorlog met Nederland. Ze bood me uiteindelijk aan mee naar haar huis te gaan, maar de nachtbus naar Yogyakarta lag al vast.

Vanmorgen zijn we aangekomen in Yogyakarta en daar hebben we de Duiitse en de Pool weer opgezocht. We hebben vandaag het Kraton (paleis van de sultan) bezocht en in de middag hebben we een tempel bezocht die ook op de werelderfgoedlijst staat, die van Prambanan. Weh ebben dit op scooters gedaan en het was een hele opdracht om de weg te vinden en in de gaten te houden met al het verkeer dat door de straten scheurt in een Indonesische stad. De tempel van Prambanan was erg indrukwekkend om te zien en dat moest ook wel voor de $18,- entree die ze vroegen. Ik was niet van plan dit te betalen en heb met een of andere pas die nog in me portemonnee yat de bewakers wijsgemaakt dat ik een student ben en zodoende kon ik na een paar minuten overtuigen voor de helft naar binnen. We hebben daarstraks gegeten bij een Indonesisch tentje en vanavond wordt het niks meer doen.

Dit was het voor deze keer en het is genoeg leesvoer om een poosje zoet mee te zijn denk ik zo. Het verhaal is geschreven op de laptop van de Duitse, dus de spelling zal waarschijnlijk niet altijd kloppen.

Groeten vanuit Yogyakarta.