Sumatra, Bandung, Jakarta: een week in luxe

Zo we gaan er weer eens voor zitten om een verslag te typen. Dit is het eerste verslag vanuit Maleisie, maar hetz al gaan over de laatste dagen in Indonesie.

Ik ga het maken in de bus, op een laptop van iemand met een ander toetsenbord, verwacht er dus niet te veel van wat betreft spelling en dergelijke.

Bij het laatste verslag was ik volgens mij nog op Pulau Weh, het paradijsje voor de kust van Sumatra. Hier zal ik dan ook weer verder gaan en zo mijn laatste, maar onvergetelijke week in Indonesie beschrijven. Ik zal hierin niet heel gedetailleerd zijn omdat ik bij twee verschillende gezinnen ben beland en het lijkt me niet zo leuk voor die mensen om alles erg gedetailleerd op internet te plaatsen. Wanneer ik terug ben, wat (helaas) niet heel lang meer duurt kan ik hier uiteraard wel meer over vertellen.

In Pulau Weh heb ik de tweede dag niet veel gedaan. Het begon al redelijk vroeg in de avond te regenen en tot dan toe had ik alleen nog maar gesnorkeld met 4 anderen. In de avond zijn we wat gaan eten en verder weer thee gedronken met onze vriend van het guesthouse.

De volgende dag, wat alweer mijn laatste dag op het eiland was, heb ik wat actiever doorgebracht en ben ik samen met twee anderen gaan kajakken. We zijn naar het naast gelegen eiland gegaan en hbben er omheen geroeid. Onderweg hebben we een paar stops gemaakt om te snorkelen, wa erg leuk en mooi was! In de avond nog gezellig samen met een paar Chilenen bij het guesthouse gezeten.

De volgende ochtend om 05:00 eruit o de txi naar de ferry te nemen en daarmee begon en dag waarop ik alleen maar zou gaan reizen. Na de ferry van twee uur richting Sumatra ben ik samen met een Bedjak-chauffeur nog wat gaan drinken in Bandah Aceh en vervolgens om 12:00 op de bus gestapt naar Medan. Het is ongeveer een afstand van 500 kilometer, misschien zelfs minder. De bus wist het echter te presteren om hier 17 uur over te doen!! Hierdoor wird het nog erg krap om mijn vlucht te halen, want ze hadden me verteld dat het maximaal 14 uur zou duren.
Gelukkig kon ik samen met iemand anders die ook een vlucht moest halen gauw mee in de taxi en zo nog netjes op tijd op het vliegveld aankomen.

Mijn plan was om van Jakarta, waar ik naartoe vloog, weer terug naar het zuiden van Sumatra te gaan. Hier is een park waar je misschien wilde olifanten kon zien en dit leek me wel wat. De reistijd ernaartoe zou echter opnieuw minimaal 12 uur bedragen en na een periode van meer dan 30 uur reizen zag ik dit niet meer zo zitten. In de morgen had ik ook een berichtje gehad van de Indonesische familie uit Bandung en ze vroegen me voor de zoveelste keer om terug te komen. Daar ik erg vermoeid was en ook geen ander plan had, besloot ik om gezellig terug te gaan naar Bandung voor een paar dagen. Ik had immers nog 7 dagen in Indonesie.

In Bandung wird ik opgehaald van de busterminal en met open armen ontvangen. Het was al laat en ik was erg moe van meer dan 36 uur reizen.
De volgende dag zou ik op pad gaan voor een heleboel spullen die ik nog nodig had of dacht te hebben. Uiteindelijk ben ik alleen maar naar de kapper geweest en zou ik de volgende dag naar een van de vele, vele shoppingmalls gaan. De kapper was overigens ook wel hard nodig dus ik was al erg tevreden.
Nu ik weer terug was bij de familie, begon het vele eten ook weer. Hier was i kniet zo blij mee, want het wird zichtbaar dat het eten er in overvloed was en zo lekker. Het wird me echter keer op keer voorgeschoven en we stopten opnieuw bij plekken waar ik weer wat nieuws traditioneels kon proeven. Niet goed voor het aangezicht, maar wel erg leuk en lekker dus.

De volgende dag ben ik op pad gegaan voor mijn lijst met spullen en na een complete dag in de winkelcentra ben ik erin geslaagd bijna alles aan te schaffen, evenals een paar nieuwe kleren in een van de vele outlets. In de avond zijn we nog naar de beroemde angklunschool gegaan, maar deze was net gesloten waardoor we geen angklun hebben kunnen horen.

Zondag was een mooie dag, in de morgen zijn we naar carfreeday in hat midden van het centrum geweest. Op deze dag is er van alles te doen op de straat en dat was erg leuk. Ik heb bijvoorbeeld nog mee moeten dansen in een of ander belachelijk stuk.
In de middag moest de familie naar een receptie voor een bruiloft van familie. Ze hadden gevraagd of ik ook mee mocht komen en dat mocht. Dit was natuurlijk bijzonder omdat ik zo een Indonesische bruiloft kon ervaren!
De receptie was niet veel anders dan ik tot nu toe gewend was, maar het leuke was dat er een speciaal podium was voor het bruidspaar en de ouders. Daarnaast was er de hele dag muziek met verschillende bandjes en zangers, waarvan de een nog slechter was dan de ander. Zo slecht als de artiesten waren, zo goed was het eten. Er was een buffet met veel verschillende soorten eten, van spaghetti tot traditioneel indonesisch tot kipcordonbleu en natuurlijk met veel fruit, pudding en ijs na. Een ander groot verschil was dat er niets anders te drinken was dan water..
In het begin viel het nog wel mee, maar na een poosje kreeg het bruidspaar minder aandacht en kwam de aandacht meer en meer te liggen op de vreemde eend in de bijt, dat was ik natuurlijk als einige blanke. Na een uurtje wird ik een ware attractie en wilde verschillende mensen met me op de foto en zo mocht ik uiteindelijk ook nog met het bruidspaar op de foto, erg leuk dus.

Maandag was ik van plan om terug naar Jakarta te gaan en daar nog een paar dagen door te brengen. Ik vroeg aan de familie of ze misschien een goed en goedkoop hotel of hostel voor me wisten. Het bleek echter dat er familie woonde en via hen kon ik uiteindelijk nog diezelfde dag naar een ander gezin toe dat mij wel wilde voorzien van een slaapplek voor 3 nachten. Ik moest echter nog wachten tot de avond om naar Jakarta te kunnen, want de vrouw van het gezin wilde perse mee en kon op de een of andere manier maar geen afscheid nehmen. De andere twee gezinsleden, dochter en oma konden dat al evenmin en oma moest zelfs huilen.
In de avond kon ik dan uiteindelijk toch met twee anderen en de vrouw mee naar Jakarta toe. De twee anderen waren een jongeman en zijn vrouw, welke zo kwam ik halverwege de rit achter een nationale top40 zangeres bleek te zijn. Dit was erg grappig dus en we hebben vervolgens nog naar haar muziek geluisterd. Haar man was erg aardig en we spraken af dat hij me de volgende dag Jakarta zou gaan laten zien, als dat tenminste mogelijk was met de verkeersdrukte waar ze me voor waarschuwde.
Laat in de avond kwam ik bij het andere gezin aan en het huis zag er al erg mooi uit van buiten. Ik had eerst nog het idee dat het misschien een luxe hotel was of iets dergelijks toen er open wird gedaan door een huismeid. Eenmaal binnen bleek het echter helemaal anders te zijn. Het was een `normaal` huis, maar dan wel met alles erop en eraan. Ik wil hier niet te veel over zeggen zo, maar dat kunnen jullie me allemaal wel vragen als ik weer terug ben. Neem in ieder geval maar van mij aan dat ik niks te kort ben gekomen en dat het waarschijnlijk nog beter was dan je jezelf op dit moment voor kunt stellen.

De volgende morgen ben ik na gesport te hebben samen met de vrouw van de familie, die nog steeds geen afscheid kon nehmen naar de man van de lift naar Jakarta gegaan. We zijn vervolgens na een korte stop voor hun werk verder gegaan naar de oude stad, oud Batavia. Het zou hier erg `Hollands` moeten zijn, maar hier heb ik helaas niet veel van teruggezien. Vervolgens zijn we naar Monas, het monument Nasional gegaan en daar hebben we wat mooie foto´s genomen om vervolgens voor de 4e of iinmiddels al 5e?!! keer afscheid te nehmen van de vrouw van de familie. Meer hebben we niet kunnen doen vanwege de verschrikkelijke verkeersdrukte in Jakarta. Vanwege de verkeersjams, kunnen ze stad ook misschien maar beter Jamkarta gaan noemen. Meer dan de helft van de tijd hebben we vastgestaan in het verkeer. Door de enorme pollution van het verkeer is de lucht er ook nooit blauw, maar altijd grijs en kann je de zon niet of maar nauwelijks zien.
In de avond had ik met een Slowaakse meid, die ook bij de famiie velblijft omdat ze werkt in Jakarta, afgesproken om te gaan wandklimmen en na opnieuw lange tijd in de auto ben ik daar aangekomen. Het wandklimmen viel niet tegen voor de eerste keer zeiden ze, maar dacht ik toch wel wat anders over en nog steeds. Bovenaan de wand, die bestond uit houten platen tegen een stalen constructie, gewoon buiten onder invloed van alle natuursomstandigheden en al vrij oud, voelde ik mezelf helemaal niet veilig. Daarbij kwam nog dat ik ruim de grootste en na Bandung natuurlijk ook de zwaarste was. Gelukkig bezweek de wand niet toen ik de eerste keer geweest was en ik ben vervolgens nog twee keer geweest. Het was ontzettend zwaar in mijn armen en nu 5 dagen later heb ik nog steeds spierpijn.

De volgende dag ben ik na in de ochtend opnieuw gesport te hebben samen met de familie op pad gegaan om te lunchen in een speciaal restaurant met lokaal eten. Het duurde echter te lang voor de man van het gezin en hij heeft ons ergens anders heen laten gaan. Dit wa een superchique restaurant waarvan ik graag wilde weten wie de eigenaar was. Het antwoord erop verbaasde me bijzonder, evenals het transport overigens dat we gedurende de hele dag hadden.
Het was in de haven van Jakarta, waar alles nog heel anders eraantoe gaat dan in Rotterdam. De meeste schepen waren van hout en er waren geen containers te vinden, maar allerlei andere zaken die vervolgens met de hand geladen of gelost werden.
Na de lunch ben ik samen met de dochter van het gezin meegegaan naar de stad. Dit duurde vanwege het verkeer een eeuwigheid, maar uiteindelijk zijn we aangekomen waar we (of nouja, zij en haar vrienden) moesten zijn. Een karaokebar!! Helemaal niks voor mij natuurlijk, maar gelukkig was het heel anders dan in Nederland en bleken we met zijn tienen een privekamer te hebben waar we dus gingen karaokezingen. Als gast mocht ik natuurlijk als eerst en ik had na lang twijfelen voor een van mijn favoriete Indonesische klassiekers gekozen. Met mijn zangtalent en een Indonesisch nummer wird het vanzlfsprekend dus geen succes, maar er kon gelukkig wel om gelachen worden. Na een paar uur en een paar zangrondes verder zijn we nog wat gaan eten en vervolgens terug naar het huis gegaan.

De volgende morgen vroeg eruit om de familie te bedanken, want ze moesten vroeg weg en daarna zou ik naar het vliegveld gebracht worden. Ware het echter niet dat de familie uit Bandung ook in Jakarta was en nog steeds geen afscheid kon nehmen. Die kwamen me dus opzoeken en gingen vervolgens nog mee naar het vliegveld ook. Het wird onderhand wel erg en ik begon al te vrezen of ze toevallig ook nit gauw een ticket naar Maleisie geboekt hadden.
Op het vliegveld hebben we dus voor de 6e keer afscheid genomen en heb ik wederom duizend keer moeten zeggen ze nooit te zullen vergeten en nog niet te kunnen zeggen wanneer ik terug zou komen, omdat ik dat simpelweg niet weet. Van de andere kant is het het ook wel waard, want ik heb er een geweldige week gehad bij de familie en die zal ik zoals ik ze duizend keer beloofd heb ook nooit vergeten, evenals mijn korte, maar ongelofelijke verblijf bij de familie in Jakarta.
Op het vliegveld heb ik helaas nog een vertraging van enkele uren gehad, waardoor mijn initiele plan voor in Maleisie al direct de prullenbak in kon.

Uiteindelijk bestond mijn reis door Indonesie natuurlijk niet alleen uit Bandung en Jakarta en ik yal hier kort wat proberen te schrijven over hat geheel en mijn ervaringen, al kunnen die zoals al vaker gezegd eigenlijk niet omschreven worden, omdat je ze moet voelen en beleven.

Terugkijkend is Indonesien net als Australie geweldig geweest en had ik hier absoluut nog niet weggehoeven!!

Het is alleen wel op een heel andere manier geweldig geweest.
De prachtige natuur, van vulkanen tot koraal en van jungle tot prachtige stranden en eilanden.
Erg indrukwekkend waren ook alle beelden, ervaringen en impressies van mensen, hun levenswijze, handelen, armoede, maar ook rijkdom en hun expressies en manieren om in de meest schrijnende gevallen letterlijk te overleven.

Daarnaast heb ik ook een geweldige tijd gehad met andere reizigers en de Indonesisce families, evenals mensen op straat die over het algemeen en als ze je niet perse als een wandele geldbron zagen, heel aardig en behulpzaam waren.
In tegenstelling tot het samen reizen ben ik ook een paar flinke periodes alleen geweest en ondanks dat deze niet altijd zo gezellig waren als die waarbij ik samen reisde, zijn ze wel heel goed voor me geweest en heb ik hierin erg veel leuke en bijzondere ervaringen meegemaakt!

Ik kijk dus terug op wederom een supermooie periode!!

Groeten vanuit de bus naar Penang, Maleisie.