Java-Sumatra

Hier weer een update vanuit Indonesie, wederom vanaf een Duitse laptop. Wat ook weer het geval is, is dat ik op moment wel wat beters te doen heb dan het schrijven van deze blog, zoals bijvoorbeeld het drinken van een heerlijke cocktail op een van de hagelwitte stranden van het eiland waar ik nu ben.

De vorige keer is het laatste dat ik gedaan had een bezoek aan de Prambanan in Yogyakarta geweest . Diezelfde nacht ben ik er vroeg uit gekomen om fotos up te loaden en vervolgens zijn we met zijn vieren, de Engelse, Duitse en de Pool op weg gegaan met de scooters naar de tweede tempel in Yogyakarta die op de World Heritage list staat, de Borobudur. Dit lijkt overigens alweer een eeuw geleden omdat ik in de tussentijd ontzettend veel andere dingen gedaan en gezien heb en bovendien verschrikkelijk veel indrukken en opmerkelijke ervaringen opgedaan heb.

Nog steeds probeer ik zoveel mogelijk te doen, zien en beleven tegen een zo krap mogelijk budget. Dit was erg lastig in het begin, maar het is nu vooral een hele leuke uitdaging geworden die ik als soort van persoonlijk doel heb gesteld voor mezelf.

Het tempelcomplex van de Borobudur staat volgens mij bekend als als het grootste tempelcomplex ter wereld, wat dus niet zo moeilijk te vinden zou moeten zijn. Maar zo blijkt maar weer, vertrouw nooit op een vrouw, die ook nog eens Duits is, wanneer het op de juiste route aankomt. Ze heeft ons namelijk 3 uur lang door het binnenland van Java laten rijden om vervolgens de zonsopkomst bij de tempel te moeten missen. Het was allemaal niet zo erg achteraf omdat de tempel bij daglicht ook erg veel indruk maakte en we hebben zo een lekker ritje op de scooter gemaakt. Al was het wel erg fris midden in de nacht met een zwembroek en een shirtje op de scooter.
De entree voor de Borobudur was zelfs nog duurder dan voor de Prambanan en ook hier kon men met een studentenpas weer voor de helft naar binnen. Ik heb dus weer mijn bibliotheekpas van de Sydney library tevoorschijn getoverd en mocht na wederom een klein overtuigingsgesprekje voor de helft naar binnen, $10.
Het tempelcomplex was zeer indrukwekkend en het was niet direct de schoonheid zoals bij de Prambanan die de meeste indruk maakte, maar het formaat van de tempel. Eenmaal in en op de tempel bleek deze ook over zeer veel details te beschikken die erg mooi waren, maar hij was immens groot!
Naderhand nog heerlijk ontbeten bij de tempel en vervolgens op weg naar de Merapi vulkaan. Dit is de meest actieve vulkaan van Indonesie en die wilde ik graag zien. De anderen hadden hier ook wel oren naar en dus met zijn vieren de berg op met de scooter. Na een tocht van minimaal anderhalf uur bleek echter dat de vulkaan afgesloten was om te beklimmen van deze kant en dat een eventuele klim minimaal drie dagen zou duren. Dat was erg jammer dus en we zijn uiteindelijk maar teruggegaan naar het hotel in Yogyakarta. Daar heb ik eerst mijn laundry van de afgelopen anderhalve maand opgehaald en vervolgens hebben de Engelse en ik (voorlopig) afscheid genomen van de Duitse en de Pool en zijn we op de bus naar Wonosobo en het Dieng Plateau gestapt.

In Wonosobo aangekomen ben ik direct in slaap gevallen na de korte en slechte nachten ervoor. Aangezien de Engelse en ik nogal veel van elkaar verschilden qua karakter en opvattingen hebben we daar ook besloten om niet meer samen te reizen en dat is een hele goede beslissing geweest. Bij het hotel heb ik nog een aantal tips van een Nederlands sprekende gids uit Indonesie gehad en vervolgens ben ik diezelfde dag nog uit het hotel vertrokken en naar het Dieng Plateau gegaan.
Dit wilde ik graag per scooter doen, maar het is me niet gelukt er een te huren. Dus uiteindelijk met het openbaar vervoer naar het plateau vertrokken.
De route ernaartoe was schitterend, de bergen bezaaid met terrassen en de verschillende soorten gewassen die erop groeiden hebben erg veel indruk gemaakt.
Nog nagenietend van deze aangezichten ben ik aan mijn wandeling over het plateau begonnen.
Allereerst ben ik naar een kratermeer gegaan, dat nog steeds actief is en door het hoge sulfurgehalte heel mooi turqoise kleurde. Het water werd door de activiteit en de gassen uit de bodem ook verwarmd en het zag er op sommige plaatsen uit als een groot bubbelbad door alle gasbellen die naar het oppervlak kwamen.
Daarna ben ik de weg kwijt geraakt en na een tijdje besloot ik maar terug te gaan lopen. Nog geen 100 meter onderweg kwam ik een Indonesisch echtpaar met een gids tegen die zich afvroegen wat ik hier deed en me aanboden om mee een (spirituele) berg op te gaan. Ik was de weg toch al kwijt dus het kon geen kwaad om hen te volgen in de hoop dat ik op deze speciale berg misschien weer het juiste pad wist te vinden. Daarnaast had ik de afgelopen tijd al genoeg kraters gezien.
De klim op de berg stelde niet zo veel voor, maar zoals ze me al gewaarschuwd hadden, deed het echtpaar dat overigens nog geen 30 was niet veel aan sport.
Eenmaal op de top heb ik samen met de gids genoten van de uitzichten over de bergen, dalen en het kratermeer.
Op de weg terug naar beneden had ik nog een gelukje, want het koppel bood me een lift terug naar Wonosobo aan. In hun auto zijn we terug naar de stad gegaan en daar hebben ze me eerst nog heerlijk mee uit eten genomen, wat dus ook verre van verkeerd was. Uiteindelijk nog een paar keer met ze op de foto gemoeten, maar dat mocht niet met ze samen, want ze werken bij hetzelfde bedrijf en dat mag absoluut niet uitkomen dat ze man en vrouw zijn, erg opmerkelijk dus.
Na het eten hebben ze me naar de busterminal gebracht waar ik op de nachtbus naar Tasikmalay ben gestapt. Erg leuk dus deze eerste ervaring met de gastvrijheid van de Indonesische mensen.

Midden in de nacht kwam ik aan in Tasikmalay en aangezien ik het na de vermoeiende week niet zag zitten om ook deze nacht weer niet of nauwelijks te slapen ben ik nog naar een hotel gegaan. Ik was al wat gewend qua hotels, maar dit hotel was echt verschrikkelijk en ik begreep erg goed waarom alle sleutels nog in het sleutelkastje van het hotel hingen. De nacht was vervolgens ook niet wat ik ervan verwacht had omdat ik voor het eerst erg dicht bij een moskee sliep. De mensen van de moskee hebben de nare gewoonte om in de morgen het ochtendgebed van ongeveer drie kwartier!! erg luid op te starten.

In de morgen ben ik op een busje gestapt naar een traditioneel dorpje, genaamd Kampongnaga. Hier gebeurt alles nog op de oorspronkelijke Indonesische wijze (die overigens al erg doordacht bleek te zijn) Op de weg ernaartoe ben ik met mijn twee rugzakken aangehouden door verschillende gidsen die beweerden dat het dorp niet toegankelijk was zonder gids. Hier werd ik onderhand ook wel moe van, van die mensen en heb ze allemaal bedankt.
Het dorp is prachtig gelegen aan een beekje, omringd door rijstterrassen en met erg grappige hutten waar de mensen in leven. Na een kort bezoek ben ik verder gegaan naar Garut.

In Garut zou de oudste tempel op Java staan en dit zou erg indrukwekkend moeten zijn. Na een vrij lange reis in verschillende busjes wilde ik naar de tempel lopen. De locals vonden dit al erg vreemd, maar eigenwijs als ik ben, ben ik te voet begonnen. Het bleek een kilometer of drie te zijn en met twee rugzakken is dat geen pretje. Het laatste stuk heb ik gelukkig mee kunnen liften met een behulpzame landbouwer die me in zijn kar liet zitten. Bij de tempel aangekomen bleek dat de tempel op een eilandje stond dat enkel verbonden was door een weg 5 kilometer verderop of door de rijstvelden om het eiland. Ik besloot om eigenwijs te blijven en niet met een boot te gaan, maar mijn weg door een bos langs de waterkant te vinden om vanaf daar de tocht over de rijstvelden te maken. Het viel niet mee met de tassen, maar het was erg grappig om over de smalle dammetjes te lopen en te zien wat er allemaal wel niet leeft daar in die rijstvelden.
Eenmaal aangekomen bij de tempel bleek het echter veel te veel moeite geweest te zijn. De zogenaamde tempel bleek niet meer dan een soort totempaal te zijn. Na nog geen minuut ben ik dus weer terug gegaan en omdat het de moeite niet waard was om weer terug te lopen ben ik met de ojek gegaan.

Ik ben vervolgens op een busje voor maximaal 9 personen naar Bandung gestapt. In het busje zaten al veel mensen toen ik erin stapte, maar in de volgende vijf kilometer raakte het voller en voller, totdat er op een zeker moment 28 mensen in de bus zaten!! Dat werd allemaal te veel voor een vrouw voor me en ze heeft meer dan een half uur over moeten geven in de bus. Niet echt smakelijk dus, maar zoals dit een van de vele indrukken was die ik hier opdoe, werd haar plek zonder problemen ingenomen door een andere passagier nadat ze de bus had verlaten en een kleine tissue over de stoel hadden gehaald.

Bandung is een immens grote stad en waar de bijnaam het Parijs van Java vandaan kwam heb ik niet direct kunnen herleiden. Ik was erg moe van het zeulen met de twee tassen de hele dag en ik kon ook niet direct een goedkoop hotel vinden. Het was allemaal erg duur. Tenslotte dacht ik een goedkoop hotel gevonden te hebben, maar dit was ook nog vrij prijzig ($10). Toch maar besloten er te blijven en gauw te gaan slapen. In de morgen was ik al vroeg wakker en ik was erg verrast toen ik zag dat er iemand van het hotel bij me naar binnen aan het kijken was of ik niet al vertrokken was in de vroege morgen. Hier zag ik alsnog een mooie gelegenheid voor mezelf om niet het volledige bedrag te gaan betalen.

In de morgen ben ik voor een wandeling over jeansstreet gegaan, een straat met veel kledingzaken. Ik moest nodig een aantal nieuwe kledingstukken hebben, maar het was helemaal niks wat ze er verkochten. Wel heb ik een ontbijt gehad bestaande uit een zak van de allerheetste kroeppoek uit een supermarktje. Deze was erg lekker, maar kwam er na een half uur alweer uit omdat het toch wat te veel van het goede was voor mijn darmen.
Nadat ik na 5 minuten mijn onvrede uiten over de gang van zaken in het hotel niet de gewenste korting kreeg, heb ik het door mij gewenste te betalen bedrag op tafel gelegd en weggegaan. Ik ben naar de Mac gegaan omdat daar wifi was en ik daar mijn vluchten naar Sumatra wilden boeken. Besloten had ik namelijk om nog voor iets meer dan een week naar Sumatra te gaan. Het boeken van de vluchten wilde echter niet lukken en een Indonesische vrouw en haar dochter die goed Engels spraken merkten dit op. Ze vroegen me wat er precies niet wilde lukken en boden me vervolgens aan te helpen met het boeken van een vlucht bij het reisbureau.
Deze hulp kwam dus als een geschenk uit de hemel, want binnen een uur had ik een retour Jakarta naar Medan geboekt. De vrouw en haar dochter vroegen me waar ik verbleef en wat ik ging eten. Ik wist echter nog helemaal niets en ze namen me graag mee uit eten om wat lokaals te proberen. Het eten was heerlijk en ze stonden erop dat ik nog even mee ging naar hun huis om dat te zien en zodat oma die thuis was kon zien wie ze hadden gevonden in de Mac Donalds.
Oma was echter direct verkocht en binnen een kwartier vroegen ze me of ik het niet te min zou vinden om bij hen te slapen die nacht. Erg grappig om te zien dat oma ook echt de baas was in het huis. Het gezin, waar geen man aanwezig was, was erg welvarend voor Indonesische begrippen. De vrouw was succesvol in het zakenleven, maar ondanks dat waren ze erg bang dat ik het niet goed genoeg zou vinden om te blijven slapen. Ik wilde natuurlijk wel blijven slapen en ben op de bank met ze gaan zitten.
De kroeppoek was echter nog steeds niet uit mijn lichaam na nog eens twee toiletbezoeken die dag. Het hele hete avondeten hielp ook niet en ik moest direct naar het toilet. Het toilet was echter maar 1 muur zonder deur verwijderd van de woonkamer. De tien minuten daarna ben ik helemaal leeggelopen, maar dat ging helaas niet zonder een hoop lawaai. Ik hoorde de mensen al lachen in de kamer en na een paar minuten zetten ze zelfs de tv zachter en kwam moeders me even vragen of het allemaal wel goed ging.. Ik heb al heel wat diarree gehad hier, maar het was absoluut nog niet zo erg geweest. Toen ik dus weer naar de kamer terugging na een kwartier was het dus wel even lachen!

Ik ben uiteindelijk 3 nachten, 4 dagen gebleven bij de familie, maar ik heb daarin zoveel gedaan, gezien en vooral ook geproefd van lokale gerechten (wel meer dan 25 lokale specialiteiten) dat ik dat allemaal niet uitgebreid ga noteren. De tijd met het gezin was in ieder geval geweldig. Het afscheid viel ze alleen wel zwaar, want ze zagen me echt als een lid van de famlie, dat werd op het einde wel een beetje vreemd, dus maar goed dat ik niet veel langer bleef van de ene kant.

Na een geweldige nacht in een heerlijk bed heeft de familie me op mijn verzoek meegenomen naar de Tangkuben Parahu, een vulkaan in de buurt van Bandung. Deze was heel mooi en op de top van alles geprobeerd van eten. Op de weg terug weer bij een eettentje gestopt en daarnaast een aantal mooie theevelden gezien. In de namiddag nog naar een voormalig Nederlandse straat gegaan en in de avond weer ontzettend veel moeten proeven en eten. Het was bijna allemaal heel erg lekker!

De dag erna naar een grote showtuin geweest, wat ik niet echt bijzonder vond, maar daarna nog wel naar een aantal prachtige theevelden en daar ook weer helemaal volgestopt met allerlei lokale lekkernijen.

Ik ben de precieze invulling van deze dagen vergeten, maar ik meen dat daarna de laatste dag alweer was, de dag waarop ik naar Jakarta moest voor mijn vlucht naar Medan de volgende morgen. De vrouw heeft me na een kort bezoek aan een theeplantage en fabriek helemaal naar Bogor gebracht, waar we in de auto door de Botanische tuinen zijn gereden. Ik ben vervolgens met hulp van de vrouw op de trein naar Jakarta gestapt en daarmee kwam er een einde aan een paar geweldige dagen, die ik absoluut niet zal vergeten en waar ik graag meer over vertel als ik terug ben. Het is namelijk te veel om op te schrijven.

In Jakarta was ik door mijn eigen schuld te laat uitgestapt en ik zag de bui van het niet kunnen vinden van het vliegveld al hangen. Gelukkig viel dit alles mee en vond ik het juiste busstation in de stad erg snel! Ik ben naar het vliegveld gegaan en heb daar een nacht doorgebracht.

In de morgen ben ik naar Medan gevlogen en daar ben ik direct met de bus naar Danau Toba gegaan. Dat is het grootste kratermeer van de wereld met een eiland, Samosir in het meer. De busrit naar het meer toe duurde verschrikkelijk lang en het was wel duidelijk dat de wegen op Sumatra nog slechter zijn dan op Java. In de bus aan de praat geraakt met een Maleisische jongen die ook naar het meer ging en besloten om samen een kamer te delen, want dat scheelt in de kosten.

Mijn idee was om op het meer wat te relaxen, dan naar Bukit Lawang te gaan en misschien nog naar Bandah Aceh als dat mogelijk was. Echter zoals het al 3 weken ging veranderde mijn planning wel 5 keer op een dag. Dit komt mede omdat ik helemaal geen reisboek, lonely planet of iets anders dergelijks bij me heb. Alles is daardoor een verrassing en ik neem mijn besluiten op adviezen van anderen. Dit is een hele leuke manier van reizen, maar het kost af en toe wel veel moeite om te achterhalen wat de mooiste bestemmingen zijn.

Na de eerste nacht in Tuk Tuk op Samosir hebben we een scooter gehuurd en het eiland rondgetoerd. Hiervoor moesten we nog flink doorrijden en dat was niet altijd mogelijk door de regenbuien waardoor we moesten schuilen en door de verschrikkelijke wegen in het zuiden van het eiland. Het was in ieder geval heel mooi om het eiland te zien op deze manier en de omliggende krater is ook prachtig. Er is ook een speciale cultuur, de Batak op het eiland, maar die vond ik niet zo bijzonder.
In de avond was er traditionele Batakdans in het hotel en hier heb ik naar gekeken. Uiteindelijk moest ik zelfs nog meedoen, wat wel even leuk was.

De volgende dag ben ik naar Berastagi gegaan. Hier heb ik in de bus ernaartoe kennis gemaakt met twee Nederlanders die naar Bukit Lawang gingen en we hadden afgesproken om samen een trekking door de jungle te doen daar. Ik zou echter nog snel een nacht in Berastagi slapen om in de vroege morgen een vulkaan te beklimmen, de Sibayak. Dit ben ik ook gaan doen en hij was heel mooi, met allerlei zwavel of sulfurstomen die uit de vulkaan kwamen onder grote druk!
Daarna ben ik snel met behulp van een paar locals naar de bus gegaan om naar Bukit Lawang te gaan. In Bukit Lawang, de plaats waar je Orang Oetans kan zien in het wild, ben ik op zoek gegaan naar de Nederlanders. Ik heb echter bijna alles nagevraagd behalve het hotel dat 20 meter verderop was. Daar bleken ze te zitten. De avond was nog wel erg gezellig, met een paar Duitse meiden en een Australier en daarna met een stel Zwitsers in mijn hotel.
Ik heb een jungletocht geboekt voor een dag en in de morgen bleek dat de Nederlanders dezelfde tocht hadden geboekt, maar dan voor twee dagen. We zijn uiteindelijk met 5 Nederlanders de jungle in gegaan en we kwamen al snel de eerste apen tegen. Het waren Thomas.. apen, zwarte aapjes met een witte blos. Kort daarna zagen we een gibbon, wat bijzonder scheen te zijn volgens de gidsen. Het viel helaas niet mee om er een foto van te maken, maar niet veel later zagen we waar we voor gekomen waren, Orang Oetans. Het waren twee jonge en een moeder. De jonge kwamen vrij gauw wat dichterbij, dus iedereen wilde fotos maken. Toen de moeder besloot dat het wat te dichtbij was, kwam ze er ook snel aan en iedereen ging snel weg. Ik was echter druk met mijn camera waardoor ze binnen no time bij me was en me bij mijn been en arm te pakken had. Het was een gekke eerste seconde, maar daarna spoorde ik de anderen snel aan fotos te maken omdat dit toch wel erg bijzonder was. De gidsen waren echter in paniek en gingen snel om wat eten voor de Orang Oetan. Na een halve minuut of minuut was het al voorbij en liet ze me los. Ik heb een email adres gekregen van iemand die een paar fotos had en hopelijk stuurt hij ze dus door.
Daarna zijn we gaan eten in de jungle en kort daarna hebben we nog twee Oerang Oetans gezien. De anderen deden een toer van twee dagen en gingen verder. Ik ging terug met een van de gidsen en op de weg terug die net zoals de rest van de tocht leuk om te doen was, begon het te regenen zoals het dat alleen maar hier kan. Het kwam met bakken uit de lucht en binnen een paar minuten waren we helemaal doorweekt.
Na een uur kwamen we terug in het hotel en daar had ik besloten om snel te douchen en dan door te gaan naar Bandah Aceh en het eiland Pulau Weh wat erg mooi zou moeten zijn. Ik ben met een nachtbus van twaalf uur vertrokken vanuit Binjai. In de morgen kwam ik aan in Bandah Aceh, waar ik graag naar het museum en enkele monumenten van de tsunami van 2004 wilde. Het gebied staat tegenwoordig bekend als bijna helemaal veilig, maar was tot een paar jaar terug een no go zone en het is nog steeds goed te merken dat de houding jegens blanken niet altijd even vriendelijk is. Ik ben echter naar de monumenten en het museum gegaan in een hoog tempo en ik heb de beroemde moskee gezien.
Daarna ben ik op de ferrz naar Pulau Weh gegaan. Op de ferrz ben ik met een Engelse aan de praat geraakt en ze zei dat ik absoluut naar Iboih moest gaan, een dorpje dat prachtig zou moeten zijn. Ik ben dus maar meegegaan en het was inderdaad geweldig mooi! In een klein guesthouse met een direct goede sfeer ben ik maar gebleven en de Engelse is verder gaan kijken.
Het is echt geweldig en gisteren zijn we nog even gaan zwemmen met twee Amerikanen en een Duitse. De eigenaar zit heel de dag te chillen en de sfeer is geweldig. Helaas moet ik over 2 nachten alweer terug naar Jakarta..

Ik heb het allemaal niet zo uitgebreidt gedaan, maar het zijn toch weer 5 paginas. Het is echter maar een korte samenvatting van alle dingen die ik hier meemaak!! Zoals we al gezegd hadden, Indonesie en vooral Sumatra is echt een WAUWW-land!!

We gaan zo heerlijk zwemmen.


Sampai Jumpah!!